Տարիներ առաջ ոտանավոր շինող մի տիկին հրապարակավ ինչ-որ թեմայի շուրջ վիճում էր մի տղամարդու հետ, որը բացառիկ լրագրող ու հրաշալի թարգմանիչ էր:

Իմ ժամանակ լրագրողը հպարտ էր հնչում: Ճշմարտախոս, սկզբունքային, բազմակողմանի տեղեկացված, երկրի ու ազգի ճակատագրով մտահոգ, խոսքի արժեքն ու հավաստիությունը հարգող:

Պողոսը անբացատրելի երջանիկ ժպիտով տեղավորվեց նստարանին: Կոշտ էր: Բայց ուշադրություն էլ չդարձրեց: Ուրախ էր: Էժանով, կիլոն՝ 1000 դրամով կարտոֆիլ էր ձեռք գցել, ամբողջ երեք կիլո: Ու մի լիտր էլ սփրթնած ձեթ՝ 1500-ով: Եվ դեռ մի քանի հարյուր դրամ էլ մնացել էր՝ վաղվա տրանսպորտի փող:

Նիկոլ Փաշինյանը հաստատ հեռանալու է։ Նա ինչ-որ Աֆրիկյան մոռացված պետության ղեկավար կամ ցեղապետ չէ, որ երկիրը պատերազմի տանի, պարտվի, հետո հանգիստ շարունակի պաշտոնավարել։ Նման բան անհնար է Հայաստանում:

Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է բաց սահմանների իբր թե տնտեսական օգուտներից։ Ի՞նչ տնտեսական օգուտի մասին է խոսքը, երբ դու երկրիդ անվտանգության խնդիրը չես կարողանալու լուծել։

Ես ու­զում եմ, որ Նի­կոլն ապ­րի եր­կար ու դժ­բախտ, որ­պես­զի այդ տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ա­մեն հայ նրա ե­րե­սին թքի այն ա­մեն ին­չի հա­մար, որ ա­րել է հայ ժո­ղովր­դի հան­դեպ։

Արյու­նոտ ծաղ­րա­ծուն սի­րում է թվե­րի սիմ­վո­լիզ­մը։ Հի­շեք՝ ինչ­պես սկ­սեց իր «հաղ­թա­կան եր­թը» ապ­րի­լի ուր­բաթ 13-ին, ինչ­պես սա­տա­նա­յի թվով՝ 666 օր բա­ցար­ձակ իշ­խա­նու­թ­յուն ու­նե­ցավ մեզ վրա, ինչ­պես Ծաղ­կա­զար­դի օ­րը, երբ մեր Տե­րը մտավ Ե­րու­սա­ղեմ, ո­րո­շեց հա­վա­սար­վել Նրան և հաս­տա­տել իր հաղ­թա­նա­կը ա­նիծ­ված հան­րաք­վեով...

Նի­կոլ Փա­շի­նյանն Ազ­գա­յին ժո­ղո­վում ի­րեն սա­տա­րող մե­ծա­մաս­նու­թյան հետ, ՀՀ Սահ­մա­նադ­րու­թյամբ ի­րեն վե­րա­պահ­ված պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը պատ­շաճ չկա­տա­րե­լով, իր ոչ հա­յա­մետ պե­տա­կան քա­ղա­քա­կա­նու­թյամբ, ա­նար­դյու­նա­վետ կա­ռա­վար­մամբ, բնակ­չու­թյան պա­ռակտ­մամբ և մի­ջազ­գա­յին ներգ­րավ­վա­ծու­թյունն ա­պա­հո­վող ոչ լիար­ժեք ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյամբ, եր­կի­րը ներ­քա­շեց ազ­գա­կոր­ծան պա­տե­րազ­մի մեջ և նույ­նիսկ մր­ցու­նակ բա­նա­կով տա­րավ պար­տու­թյան։

Ա­սել եմ ա­ռա­ջին օ­րից, պատ­րաստ եմ կրկ­նե­լու ա­մեն օր. ան­ձամբ ինձ հա­մար սա ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան հարց է։ Մեզ բո­լո­րիս ա­ռա­ջին հեր­թին զր­կել են ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նից և բա­րո­յա­պես հա­վա­սա­րաց­րել հո­ղին։ Մեր սր­բու­թյուն­ներն են հան­ձն­վել թշ­նա­մուն՝ դա­վա­ճա­նու­թյամբ, ամ­բար­տա­վա­նու­թյամբ, ան­կա­րո­ղու­թյամբ։

ՈՒ՞մ շուր­ջը հա­մախ­մբ­վենք, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի՞։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը տո­նա­ծա՞ռ է, որ իր շուր­ջը հա­մա­խմբ­վենք։ Թող ա­սեն մի բան, ո­րով ա­ռա­ջըն­թաց քայլ ենք կա­տա­րել, գնանք հա­մա­խմբ­վենք։